De tijd vliegt voorbij en je weet dat het ooit zal komen.
Dat moment waarop je kind de deur achter zich dichttrekt.
Niet boos, ook niet met slaande deuren. Maar met een rugzak vol moed, hoop, en jouw stem ergens op de achtergrond.
En dan zit je daar.
Aan de keukentafel waar z'n mok nog staat.
Je verstand weet dat dit goed is, en toch je hart… moppert zachtjes.
Het lege-nestsyndroom is veel meer dan een fase.
Het is als een rouwproces, en ook al is er niemand gestorven.
Je neemt afscheid van de rol waar je jarenlang in hebt geleefd: Jij was degene die opstaat bij koorts, die in de deuropening stond met natte was en zorgen, die vooruitdacht en goed kon opvangen.
En nu? Nu wordt er veel minder van je gevraagd. En dat voelt heel onwennig en raar . Soms ook verdrietig. Soms doelloos.
Maar er zit ook wel iets moois in.
Want als het nest leeg is, ontstaat er nieuwe ruimte.
Ruimte voor jezelf. Voor wie jij bent buiten het ouderschap.
En dat vraagt net eigenlijk zoveel moed als loslaten.
Je kind is uitgevlogen, maar jouw hart fladdert nog wat onwennig rond in het lege nest. Dat voelt soms als rouw en is ook normaal. En dat mag gevoeld worden.
Ik bied ruimte om te landen ,voor jezelf om te verwerken en nieuwe zingeving te ontdekken.
Voel je welkom om een verkennend gesprek te plannen.
Reactie plaatsen
Reacties