Soms is het afscheid genomen. Soms is het afscheid opgedrongen. En soms… blijft het afscheid zich eindeloos herhalen.
Rouw kent vele vormen, dat weet ik als geen ander. Maar als het gaat om rouw na een overlijden of rouw na een scheiding, lijken ze voor de buitenwereld soms op elkaar, terwijl ze in beleving en het gehele proces juist zeer verschillend kunnen zijn.
Het ene gemis is definitief. Het andere blijft opduiken.
Bij overlijden stopt het leven. Er komt een onomkeerbaar punt. Je weet: dit is het, hij of zij komt niet meer thuis, niet meer aan tafel, niet meer terug. Het doet pijn tot in je botten. Maar hoe pijnlijk het ook is, je omgeving begrijpt het vaak beter. Mensen sturen kaarten, komen langs, nemen je verdriet serieus. Je mag rouwen. Je mag er kapot van zijn.
Bij een scheiding stopt ook iets. Maar ook weer niet alles. Soms komt diegene nog wel aan tafel. Om de kinderen op te halen, of via de rechter, of in je hoofd. En dat maakt het rouwen ook wel complexer. De ander leeft nog en jij moet leren leven met het feit dat hij of zij dat niet meer met jou doet.
Onzichtbare rouw
Rouw bij een scheiding is vaak een verborgen rouw. Je MOET verder, je omgeving is sneller klaar en doet soms uitspraken als. ‘Wees blij dat je van hem af bent.’ ‘Tijd voor iets nieuws.’ Maar ze beseffen zich vaak niet dat je soms huilt om herinneringen die ineens pijn doen. Dat de toekomst die je samen had bedacht, plots een onbekende leegte is geworden.
Je rouwt niet alleen om een persoon, maar ook om alles wat je dacht dat zou blijven: je vertrouwde rol, je gezin, je identiteit misschien zelfs. En dat terwijl die ander in jouw ogen 'gewoon' verder leeft. Alsof er niets gebeurd lijkt
In de rouw rond scheiding lopen de processen waar partners zich afzonderlijk van elkaar bevinden kan meestal niet synchroon. Vaak is de partner die de stap naar scheiding initieert daar al veel langer mee bezig geweest. Hierdoor sta je in het rouwproces vaak 1-0 achter op je ex-partner
Het ritme van rouw
Bij overlijden komt de rouw vaak in golven. Intens, rauw, onvermijdelijk. Maar ook met een zeker ritme. Er zijn herinneringen, rituelen, jaartallen, herdenkingen. Een zachte bedding waar je langzaam in mag zakken.
Bij scheiding is er zelden zo’n bedding. Je moet vaak door terwijl je hart volledig in gruzelementen ligt. Je hebt te dealen met juridische afspraken, huisvesting, praktische zaken, spullen verdelen, zorgen om kinderen, en vaak ook nog met het gedrag van degene die jou verliet of die jij moest loslaten.
Beide rouwsoorten verdienen ruimte
Er is ook geen hiërarchie in soort verdriet. Er zijn alleen verschillen in vorm. Of het nu het definitieve afscheid is door dood, of het levende afscheid door scheiding,het vraagt om erkenning, verwerking en tijd.
En soms… vraagt het ook om een veilige plek waar je niet hoeft te kiezen wat je voelt, maar waar je gewoon mag zijn met alles wat er in je leeft.
Ik weet: rouw is nooit helemaal ‘over’. Maar het kan wel in je leven verweven worden. Zodat je, langzaam maar zeker, weer wat lichter zult lopen, een draag alles wat je hebt moeten loslaten in je hart in plaats van op je schouders.
Reactie plaatsen
Reacties