Leren leven met wat je mist

Waarom accepteren niet altijd hoeft en leven toch mogelijk is

Er zijn dingen in het leven die ik nooit geaccepteerd heb.
Het verlies van mijn zoon.
De diagnose kanker kort daarna.
Mijn lijf dat veranderde, mijn hart was gewond , mijn hele wereld kantelde.
Alsof iemand hel ruw de plattegrond van mijn leven verscheurde en mij een kompas gaf zonder naald.

Mensen zeggen soms goedbedoeld:
“Je moet het een plekje geven.”
Of nog erger: “Heb je het al kunnen accepteren?”
Dan knik ik beleefd, maar vanbinnen wil ik roepen:
Nee. Dat kan ik niet. En dat hoeft ook niet.

hoe accepteer je het onacceptabele?
Het is geen pakketje dat je aanneemt en aftekent.
Geen fase die je afvinkt.
Geen deur die je sluit met de sleutel van “zo, dat is geweest”.

Wat ik wel heb geleerd, is leren leven met wat ik mis.
Niet ondanks, niet in plaats van, maar ermee.
Zoals je een litteken leert kennen. Eerst rauw en rood, later zacht en gevoelig bij aanraking.
Zoals je de stilte in huis leert verdragen, en op een dag merkt dat je de vogels weer hoort.

Ik ben nooit gestopt met rouwen.
Ik ben alleen begonnen met leven naast die rouw.
Ze reist met mij mee. Soms als een fluistering in mijn gedachten, soms als een golf die me overspoelt.
Maar ik draag haar. En zij draagt mij.

En weet je wat er dan gebeurt?
Langzaam heel langzaam ontstaat er weer ruimte.
Voor een zonnetje tussen de wolken.
Voor een onverwachte schaterlach.
Voor een herinnering die geen pijn doet, maar liefde achterlaat.
Voor toekomst, zonder verraad aan het verleden.

Dus nee, ik zal nooit zeggen: “Ik heb het geaccepteerd.”
Maar ik zal wel zeggen: “Ik leef met wat ik mis.”
En dat is genoeg.
Meer dan genoeg. het zegt namelijk ALLES !

Wil je ook leren leven met wat je mist?
In mijn praktijk Reis van het Leven begeleid ik mensen die een verlies, ziekte of andere rauwe verandering moeten dragen. Niet om te 'accepteren', maar om weer een manier te vinden van leven die klopt.
Maak gerust een vrijblijvende afspraak. Je hoeft het niet alleen te doen.