“Alsof ik bont en blauw ben, maar niemand het ziet”
Ervaringsverhaal uit mijn praktijk
Ze zat tegenover me, rechtop, glimlachend. "Je zou niet zeggen dat ik iets mankeer hè ?"
En toch liet haar lichaamstaal een heel ander verhaal zien. Elke vezel deed haar pijn. "Het voelt alsof ik bont en blauw ben, maar niemand ziet het. Zelfs een zachte knuffel doet soms pijn." Fibromyalgie dit was de diagnose en deze had ze inmiddels geaccepteerd, maar het onzichtbare ervan voelde nog steeds als een strijd.
We spraken over haar wisselende dagen. Hoe ze de ene dag de hele wereld aankon en de volgende dag niet eens een kop thee kon inschenken. Over het schuldgevoel naar haar kinderen, collega’s, vrienden. En vooral ook over het onbegrip en het gevoel je steeds te moeten verantwoorden: "Maar gisteren was je toch gewoon gezellig mee lunchen?"
In onze sessies gingen we samen op zoek. Niet naar een “oplossing”, maar naar verzachting. We onderzochten niet alleen haar lichamelijke klachten, maar vooral ook de emotionele lagen eronder. Verlies, onverwerkte gebeurtenissen, het altijd maar doorgaan en 'aan'staan, over haar grenzen heengaan.
Langzaam kwam er weer wat ruimte. Voor rust. Voor ritme. Voor zachtheid voor zichzelf.
Fibromyalgie is onzichtbaar, maar de impact is groot. In mijn praktijk begeleid ik mensen met chronische pijn, die ik kan helpen te leren luisteren naar wat hun lichaam vertelt. Niet om de klacht weg te duwen, maar om de taal van het lijf te leren verstaan. Soms ligt daar de sleutel tot verlichting.
Reactie plaatsen
Reacties