Leven met een verminkt lichaam, het stille verlies na kanker

Leven met een verminkt lichaam – het stille verlies na kanker

Ze zeggen weleens: “Je toch bent genezen, wees blij.”
Maar niemand is zich bewust wat je verloren bent onderweg.

Het verlies van je gezondheid is rauw en allesomvattend. Niet alleen de diagnose kanker gooit je leven om, maar ook de gevolgen: de behandelingen, de bijwerkingen, de angst en het afwachten. En als de behandelingen achter de rug zijn, komt een nieuw hoofdstuk en dat is er een dat vaak stiller en eenzaam kan voelen: het leren leven met een veranderd lichaam.

Een lichaamsdeel of beter gezegd: het ontbreken ervan is echt geen litteken dat je zomaar even gaat vergeten. Het is elke dag aanwezig. In de spiegel. In de douche. In het passen van een blouse. In het omkleden in de sportschool. In de intimiteit.

Soms doet het meer pijn wat er niet meer is dan wat er was.

De medische wereld richt zich vooral op overleven, en dat is begrijpelijk. Maar wat als je overleeft en verder moet met een lijf dat niet meer als van jou voelt? Wat als je gezondheid terugkomt in een nieuwe vorm, waarin vermoeidheid, zenuwpijn of hormonale disbalans je dag gaan beheersen?

Het zijn de pijnlijke verliezen die niet direct zichtbaar zijn, maar die heel diep snijden.

Wat ik in mijn werk zie en zelf heb ervaren is dat erkenning hierin essentieel zou moeten zijn. Het gaat namelijk niet alleen om de medische overleving, maar ook om het opnieuw leren te  verbinden met jezelf, met wie je nu bent.
Soms begint 'echte'herstel pas nadat de arts zegt dat je 'schoon' bent.

Laten we trachten die stilte doorbreken. Laten we ook ruimte gaan geven aan dit andere verhaal van verlies. En laten we rouw om gezondheid of lichaamsbeeld niet langer verstoppen achter een vage glimlach van dankbaarheid.
Want je mag zeker dankbaar zijn en rouwen tegelijk.