Je werd nog niet genoemd. Maar jij bestond. Jij hoort bij mij.

Sommige verliezen zijn zo heftig en diep dat de wereld even lijkt stil te staan. Een kindje dat werd verwacht, gedragen, gevoeld, maar stil werd geboren. Geen eerste huil, geen groeiboekjes, geen kraambezoek. Alleen stilte. En liefde. En verdriet dat soms nauwelijks onder woorden te brengen valt.

Een stilgeboren kindje laat sporen na, voor altijd. Misschien de afdruk van een voetje. Een naam die fluisterend werd genoemd. Een geboortedatum die niemand kent, behalve jij.

Voor de buitenwereld lijkt het leven door te gaan. Maar jij draagt iets met je mee. Een herinnering aan wat had kunnen zijn. Een lege plek in je armen, een vol hart zonder uitweg.
En vaak ook: een rouwproces dat stil blijft. Omdat er geen woorden zijn. Omdat anderen het niet durven vragen. Of omdat jij het zelf niet kunt vertellen.

Maar wat je voelde, was echt. En wat je verloor, verdient erkenning.

In mijn praktijk ontmoet ik ouders die zelfs jaren later nog geraakt worden door dat ene moment. Door een geur. Een liedje. Een naam in een boek. Soms komt de rouw in golven, soms als een stille onderstroom.
Het vraagt ruimte liefdevolle aandacht, tijd en bovenal: erkenning van het verlies.

Je kindje leefde kort. Maar het leefde. En dat mag gehoord worden.

In mijn begeleiding is er plek voor jouw verhaal. Of je nu wilt praten, schrijven, herinneren of gewoon even stil zijn. Alles mag er zijn.

“Je werd stil geboren, maar je liefde klinkt in mij voor altijd.”